Wat kost een zwartrijder?

Las dit krachtenartikel:

zo 03 mei 2015, 19:05

Toch zwartrijders ondanks poortjes Rotterdam CS

ROTTERDAM – 

De nieuwe poortjes op Rotterdam Centraal Station houden zwartrijders niet tegen. Die springen er “als professionele hordenlopers” overheen, terwijl medewerkers van de NS en agenten toekijken.

Een discussie komt los over hoe we dit “probleem” gaan oplossen. Allerlei beheersmatige oplossingen worden geopperd. Van hogere poortjes tot hogere straffen en boetes. Ook wordt geopperd om het openbaar vervoer gratis te maken. Dit zou alles oplossen, want dan heb je geen zwartrijders meer.

Ik vraag me af: “Wat kost een zwartrijder?” “Hoeveel zwartrijders zijn er en is dat erg als die er zijn?” En: “Is het voor mij, die wel betaalt vervelend, dat een aantal mensen niet betaalt?”

Ook ik geniet wel eens een moment dat ik iets gratis krijg. Maar niets is in mijn optiek gratis. Alles kost iets. Het willen tegenhouden van zwartrijders kost veel investering, geld en controle. Maar het kost ook dat ik langs poortjes moet, dat een openbare ruimte als een station, niet meer zo open is. Het kost ook dat we ons heel erg focussen op diegene die niet betalen voor de rit.

Bij alles wat we doen zijn er mensen die er anders mee omgaan, die er van “profiteren”. Ik vertrouw er op dat het overgrote deel van alle mensen betaalt voor hun rit. Gewoon omdat ze het waarderen dat er zo’n prachtig vervoermiddel als trein of bus voor hen klaarstaat. Dat ze begrijpen dat als je iets wilt dat er iets tegenover staat. Daar vertrouw ik op. Dat is de basis van mijn samenleving.

En mocht men toch massaal niet meer inchecken? Dan wordt zichtbaar wat het openbaar vervoer ons waard is.

Ik laat de zwartrijders zwartrijden. Ik geloof niet dat het er steeds meer worden als we niet meer gaan controleren. Ik geloof wel dat zwartrijders redenen hebben om niet te betalen voor de rit. Geen geld kan zomaar een reden zijn. En toch ergens willen komen. Ik laat ze. Geen stress.

De aandacht, de beheermatige maatregelen om een kleine groep mensen tegen te houden kost veel. Mij te veel. Weg die poortjes, ov chip palen plaatsen is voldoende.

En het openbaar vervoer gratis maken? Dit lijkt me niet in balans. Een heel systeem, zo opgebouwd als het openbaar vervoer is veel waard. Daar moet iets tegenover staan. Een prijs voor elke rit. Onze waardering voor al die prachtige voertuigen, tijdschema’s en de geweldige dienstbaarheid  en vaardigheid van alle chauffeurs en conducteurs.

Een kaartje is een investering en waardering voor een prachtige systeem. Daar betaal je voor.  Hoe dan ook. En als je eens een keer niet kunt betalen? Stap gewoon in. Betaal met een glimlach naar iedereen in de trein.

Het geluk van het individualisme!

Terugkijkend op afgelopen decennia benoemt men deze periode het tijdperk van individualisme. En dan is te merken ook. Mooi voorbeeld hiervan is de grote hoeveelheid van reacties die men achterlaat op verschillende media op internet.

We zijn met z’n allen erg goed geworden in het geven van onze mening. Maakt niet uit wat we aantreffen op het internet we geven onze mening. Ongezouten. Heerlijk dat dit allemaal gebeurt. Ik zie het als een hele grote oefening om tot meningsvorming te komen. Iedereen kan wat zeggen en er iets van vinden!

Nog niet eerder kregen we zo’n duidelijk beeld van onze maatschappij en wereld. Laten we nu deze kwaliteit van het creëren en uiten van onze mening krachtig inzetten en  niet langer ( anoniem) inzetten als post bij één of andere video of tekst. Krachtig inzetten in de verantwoordelijkheid om er hier samen iets van te maken.

Niet langer gericht op het “bewijzen van je bestaan”( ik post dus ik besta!), maar gericht op een werkelijkheid, waarin iedereen er mag zijn.  Gericht op wie hij of zij is ( inclusief  de meningen), en niet op wat hij of zij van mening is. En als je er mag zijn zoals je bent, dan is posten helemaal niet meer zo van belang.

Nu maar hopen dat veel mensen hun eigen mening hebben geuit op het internet. Want na-praters hebben het individuele tijdperk nog niet helemaal begrepen. Zorg voor een eigen mening!! Daar hebben we wat aan.

Beledigd zijn is een keuze?

Een van de argumenten om de vrijheid van meningsuiting te ondersteunen is om te zeggen, dat als jij iets zegt of publiceert , de ander er zelf voor kiest om zich beledigd te voelen. Een principe dat zegt, dat je de omstandigheden niet zelf uitkiest maar dat je het “omgaan met  die omstandigheden” wel in eigen hand hebt. “Omgaan met” is dus jouw keuze.

Hierdoor is degene die iets zegt nooit verantwoordelijk voor hoe iemand anders zich daarbij voelt. Hij of zij kiest er voor om zich beledigd te voelen.

In theorie werkt dit zo. Maar wat als jij weet dat je buurman zich niet bewust is van dit principe of niet het reflectievermogen heeft die daarbij hoort? Wat als je weet dat je buurman onbewust op bepaalde situaties boos en geagiteerd reageert?  Blijf je dan alles zeggen?

Blijf je tegen je vrouw zeggen dat ze dik is als je weet dat ze dit als een persoonlijk falen oppakt en dat ze verdrietig wordt? Blijf je je man lui noemen als je weet dat hij daarna met een boos gezicht nog minder doet? Blijf je je buurman achterlijk noemen terwijl je weet dat hij hierdoor agressief wordt?

Zowel jouw opmerking , als de reactie daarop bepalen de sfeer onderling. Door enkel te wijzen op het gedrag van de ander neem je niet de verantwoordelijkheid voor de sociale omgang met elkaar. Zo legitimeer je je om te blijven zeggen wat je wil. Ik doe immers niets verkeerd. De ander legt er de lading toch in? Ik zei alleen maar wat. Dat moet kunnen, toch?

Laten we in een debat voorbij gaan aan opmerkingen als “de ander kiest er voor om zich beledigd te voelen”.  Het haalt de focus weg van waar het om zou moeten gaan; Wat is jouw bijdrage aan een gelukkige samenleving?

En ga “ontvreemden”. Wil de ander leren kennen. Dan begrijp je zijn of haar reactie. Want “je beledigd voelen”, ook al is het een onbewuste keuze, is heel menselijk.

Je hebt een mening. Nou en?!

Het debat gaat de laatste tijd veel over de vrijheid van meningsuiting. Maar wat is een mening nu eigenlijk? Dit staat in het woordenboek: wat je vindt, je gedachten over iets.

Een mening zegt dus alles over jouzelf. Je hebt met jouw hersens, jouw geschiedenis, jouw socialisatie, jouw ervaringen iets gedacht. Een mening is dus een moment waarop jij jezelf toont, laat horen. IK vind dit. Het gaat niet primair over het onderwerp zelf, maar om een afspiegeling van mij ten opzichte van dit onderwerp. Mijn waarheid over dit onderwerp. Zo ben IK dit onderwerp gewaar. Dit allemaal gecreëerd met mijn beperkte hersens, beperkte geschiedenis, beperkte socialisatie en beperkte ervaringen.

Onze ogen en oren bedriegen ons. Wat we denken te zien en te horen is gekleurd. Door onze hersens, door onze geschiedenis , door onze socialisatie en ervaringen. Onze mening kan dus niet anders zijn dan een zelfbedachte. Een zelfbedachte waarheid.

In het debat zie je deze bescheiden houding niet terug. Mensen gebruiken hun mening als absolute waarheid. Dit is een egoïstisch, een op zichzelf gericht,  fenomeen. Zoals IK een onderwerp ervaar, dat is hoe het is. Egoïsme, dat vorm krijgt in extreem gedrag.  Extremisme.

Een bijeffect is dat er niet meer naar elkaar geluisterd wordt. Er is geen enkele prikkel bij iemand die zelfzuchtig is om verbinding te zoeken met die ander. Dat is de basis van egoïsme.  We zijn dan niet in staat om reflectief te zijn en om te gaan twijfelen, laat staan om een andere mening te vormen.

We hebben in het debat dus te maken met zelfzuchtig gedrag. Het gepraat over vrijheid van meningsuiting wordt zo een debat over het promoten van en strijden voor zelfzuchtig gedrag.

Een mening, die niet dienstbaar is aan de sociale omgang en cohesie maakt van ons roeptoeters. Hoor mij eens een mening hebben! Ik heb een mening dus ik ben. Respect! Mijn mening is de juiste. Egoïsme dat leidt tot dualisme, tot afscheiding en strijd.

Laten we de focus in het debat verleggen naar waar het om gaat. Bezie de beperktheid in hoe jij de dingen ziet en durf te onderkennen, dat jouw mening slechts iets over jou zegt en niet alles over de werkelijkheid.

Laten we onze meningen vooral niet al te belangrijk maken. Durf eens geen mening te hebben. En luister naar de ander. Dan komt er een ontmoeting tot stand, waarbij ieders mening er kan zijn. Wat niet betekent dat je het met de mening van de ander eens hoeft te zijn. Nee, die verschillen zijn juist interessant. En als ze onoverbrugbaar lijken voor dit moment?  Nou en?!

Publiceer die cartoon eens niet.

Parijs januari 2015. Mensen worden vermoord vanwege de publicatie van cartoons.  Direct klinkt het geluid dat wij de vrijheid van meningsuiting hebben en dat we deze zeker niet zullen laten inperken omwille van de dreiging van extremisme. Sterker nog, we zullen laten zien dat we vrijheid van meningsuiting hebben door er voor te gaan strijden, door juist te gaan publiceren. Het idee bestaat dat als je de cartoons niet publiceert dat de terreur gewonnen heeft.

Deze situatie gaat echter helemaal niet om de vrijheid van meningsuiting. Wij zijn vrij om een mening te hebben en vrij om die te uiten. Echter komt met die vrijheid ook een verantwoordelijkheid mee.

De verantwoordelijkheid voor de sociale omgang en de sociale cohesie, voor de cultuur, voor hoe we met elkaar omgaan. Elke uiting heeft invloed op die omgang met elkaar. Elke dag passen we onze taal, woorden en uitingen aan aan de context.  Uiteraard zijn we vrij om ten alle tijden te roepen wat we willen. Maar we doen het niet.

Binnenshuis vloeken stoort de gelovige buurman een paar huizen verderop niet . Simpelweg, omdat hij het niet hoort. Voor zijn deur hetzelfde doen geeft een andere situatie. We zijn vrij om beide situaties te creëren. Toch verkiezen we vaak om het tweede niet te doen, omdat we weten dat dit invloed heeft op de sociale omgang en cohesie. Zijn we minder vrij in onze uiting? Nee, we geven vorm aan de verantwoordelijkheid die met die vrijheid gepaard gaat. Zo zeggen we dus niet altijd wat we denken.

Tegenwoordig is de wereld klein.  Met maar 1 muisklik is wat jij publiceert aan de andere kant van de wereld te zien. Onze sociale context is dus vele malen groter dan vroeger. Een cartoon maken in Frankrijk is voor Moslims in de hele wereld te zien. Ze zijn onze buurtgenoten op wereldschaal.  Als wereldburgers zijn we verantwoordelijk voor de sociale omgang en cohesie met elkaar. Door te publiceren kiezen we er voor om het uiten van onze mening voor die verantwoordelijkheid te plaatsen. Ik mag toch tekenen wat ik wil? Dit is niet de juiste vraag. We focussen op de vrijheid van meningsuiting, terwijl een focus op de meekomende verantwoordelijkheid niet wordt gelegd.

Moslims hebben die verantwoordelijkheid ook. Zij kunnen ook kiezen tussen omgang bevorderende en cohesie versterkende handelingen. Het kiezen voor geweld en moord is geen opbouwende en dat wordt door iedereen hier sterk gevoeld. Dat is niet wat we willen. Zó gaan we niet met elkaar om. Een duidelijk signaal, dat we weten, dat het opbouwende de voorkeur heeft boven het niet opbouwende.

Voor een Moslim is een cartoon van de Profeet niet opbouwend. Het is voor hen alsof je dagelijks vloekend voor hun deur staat.

Een cartoon niet publiceren is geen inperking van de vrijheid van meningsuiting. Het is een weloverwogen keuze om in die vrijheid dát te doen wat opbouwend is in de sociale omgang en cohesie. Ook op wereld niveau.

We zijn vrij om onze mening te uiten. En we zijn vrij om dit niet te doen. Dat is vrijheid.  Onze mening uiten om aan te tonen dat we vrij zijn is onszelf afhankelijk maken van die ander. Dan zijn we juist niet vrij, maar een reactieve slaaf van die ander.  Een door het idee van inperking gerechtvaardigde strijder voor de vrijheid.

We kunnen niet strijden voor wat er altijd is. Die vrijheid is er, altijd. Waar strijden we dan voor? We strijden vooral ergens tegen. Tegen het onjuiste beeld dat anderen onze vrijheid beperken. Als Don Quichotes tegen windmolens.

Een strijd die polariseert en meer geweld en angst oproept. Dit is een gevolg van hoe wij hier in het westen omgaan met onze verantwoordelijkheid en de reactie van Moslims hierop. Zij doen precies hetzelfde. Ook zij zijn door het idee van inperking gerechtvaardigde strijders voor hun vrijheid en idealen.

Hiermee bereiken we precies het tegenovergestelde van wat we willen. In plaats van een opbouwende sociale omgang en cohesie komen groepen tegenover elkaar te staan en is de verbinding minder aan het worden.

Belangrijk is de vraag of we de verantwoordelijkheid voor de wereldse sociale omgang en cohesie kunnen of willen dragen. Kunnen we dit niet dan is scheiding van groepen met een andere mening de enige optie. Geen samenleving maar gescheiden leven.

Willen vraagt om bij jezelf na te gaan of wat je doet bijdraagt aan een opbouwende samenleving. Wereldwijd.  Dit vraagt om anders naar deze situatie te gaan kijken. Door te stoppen met strijden voor de vrijheid van meningsuiting. Door te stoppen met denken in zij en wij, door te stoppen te denken in de trant van de goeden en de kwaden, door te stoppen je eigen mening het belangrijkste te vinden. Door het wereld wijd web opbouwend te gebruiken. Door dienstbaar te zijn aan de sociale context. Door de vrijheid van meningsuiting volledig op te pakken en soms te zwijgen. Door een cartoon eens niet te publiceren. Dank je wel.

Lang leve de trek!

Vanmorgen op tv sprak de priester Antoine Bodar over verzadiging. Prachtig. Hij kiest er bewust voor om niet verzadigd te zijn, in alles. Dus ook niet in zijn behoefte aan voeding. Natuurlijk kiest hij niet voor honger, maar hij eet net zo veel als dat de honger ( of trek, hier in het westen) weg is. “Verzadiging geeft geen prettig gevoel” zo zei hij.

En ik kan hem volgen. Want ben je verzadigd, dan is het verlangen naar…verdwenen. Je prikkel om actief naar iets op zoek te gaan verdwijnt. Zo is het met voedsel, maar zo is het ook met andere materiële zaken. Het hebben van de zaak is het einde van de vermaak is een oude zegswijze die dit heel duidelijk maakt.

Oude culturen spreken hier ook over. Eet 80 % van waar je behoefte aan hebt, is hun wijsheid. Gandhi zei ooit eens “wil je oud worden, halveer je maaltijden”. Ik denk dat hij ook op die verzadiging doelde.
Dus het gaat er niet om om verzadigd te worden, het gaat er om om het verlangen te koesteren en niet voor de volle 100 % in te lossen. Trek hebben, daar gaat het om. Dan begint het plezier en het genot. Dat gevoel drijft je. Dan wordt een heerlijk broodje dubbel zo lekker. Trek in dat broodje geeft veel meer emotie en beroering, als het eten van dit broodje of het broodje gegeten te hebben. Het eten is ook een plezier, maar vaak is het voelen dat je “vol” zit geen prettig gevoel.

Wil je minder gaan wegen? Halveer je maaltijden of eet maar voor 80 %. En geniet van het verlangen! Lang leve de trek!

groet, Michiel

Herken de denkfout: ‘Oermens in ons is schuldig aan overgewicht’

De titel komt van een artikel over een onderzoek van gezondheidswetenschapper en organisatiepsycholoog Reint Jan Renes van Wageningen Universiteit. Hierin beschrijft Reint Jan dat ons voedingspatroon sinds de oertijd behoorlijk is veranderd, maar onze genen niet. Als organisme zijn we ingesteld om zo min mogelijk te bewegen en in zo kort mogelijke tijd veel te eten.

Dit oer-denken heb ik jaren gelden al beschreven in mij boekje “overgewicht of oergewicht”. Fijn dat er steeds meer geluiden zijn, die dezelfde visie aanhangen en mijns inziens ons allen meer recht aandoen. Maar wat schets mijn verbazing als ik de titel van dit stukje lees: “oermens is schuld aan overgewicht”. Oei, en daar gaat men de fout in.

Wat nou, schuld?! Een mechanisme in ons, dat al zo oud is als de oertijd de schuld geven? En wat schiet je er mee op? Het mechanisme is er en functioneert blijkbaar nog steeds. Het mechanisme de schuld geven is hetzelfde als zeggen, dat kippenvel bij kou bestreden zou moeten worden. Iedereen weet, dat kippenvel niet echt meer helpt om warmer te worden, want onze vacht is hiervoor te gering. Maar ons lichaam functioneert nog wel op die manier. En als het maar lang genoeg erg koud is groeit onze vacht ook wel weer aan. Ons lichaam is een geweldig systeem om onszelf in stand te houden. Ook het mechanisme van minder willen bewegen( energiebehoud) en veel opslaan is zo’n geweldig onderdeel daarvan. Dat wij er als moderne mens niet bij stil staan, en als we het kennen er niet mee om kunnen gaan is een tweede. Het wordt langzaamaan tijd dat we de dikke mens dienen te accepteren. Blijkbaar leven we in een tijd waarin dit mechanisme sterk op de voorgrond staat. Er zal dus wel een reden voor zijn, dat we “terugvallen”op dit oersysteem.
Dus neem kennis van dit mechanisme en zoek bij jezelf en als maatschappij in het geheel naar redenen die aanleiding zou kunnen zijn dat dit mechanisme er zo overduidelijk is.
En houdt op om te zoeken naar de schuldige. Daar schieten we niets mee op. Iets of iemand de schuld geven leidt af van het echte probleem. Dan los je niets op, maar verschuif je het probleem.

Hartelijke groet, Michiel

 

overgewicht: sneller vol gevoel door bewegen.

Uit onderzoek in Brazilië blijkt dat sporten een vol gevoel geeft. Dus eet je minder en word je minder dik is daaruit hun gevolgtrekking. Het is echter weer een onderzoek bij knaagdieren, dus een kanttekening is weer op z’n plaats.
Maar is de uitkomst misschien ook weer een open deur?
Als je verliefd bent, wat doet dan je eetlust?
Als je verzonken bent in een boek of in het maken van een schilderij, hoe vaak ben je dan bezig met eten?
Als je enorm op gaat in je werk, in het spel met je kind, in je liefdevolle zorg voor je vader, in het wieden van de tuin, hoe vol voel je je dan? Heel vol!
Dat heet namelijk: vervulling. Je vult je met iets waar je van houdt, graag doet, wat bij je past, wat je goed afgaat, wat het beste uit jezelf naar boven laat komen!
Typ “vervulling” maar eens in in het woordenboek: verwezenlijking: mijn wens is in vervulling gegaan,vervulling: volvoering, bevrediging, volbrenging, voltooiing.

Bevrediging met een vol gevoel zou ik zeggen.

Wie is er nog tevreden of bevredigd? Wie is vol van vervoering in wat hij/ zij doet? De hoge mate van hebzucht om ons heen laat een weinig positief beeld zien. Hebzucht is de andere kant van vervulling. Hebzucht is leegte, te kort hebben, angst voor te weinig. We gaan graaien. En dat geldt echt niet alleen voor de banken. Kijk om je heen, maar kijk vooral ook naar jezelf. Hoe is de hebzucht zichtbaar in jouw leven? En leef je een leven met vervulling?
Natuurlijk kan eten ook vervulling geven. Eventjes. Maar de kater van de leegte, die komt geheid daarna. De kater, die je vertelt, dat er leegte is, angst, bang om tekort te komen. Een groot gebrek aan vertrouwen of kracht. Daarom voel je je na het eten van te veel voedsel nooit fijn. Het verdooft maar eventjes de pijn. Echt bevredigd ben je niet en zul je nooit raken door eten. Daar is meer voor nodig. Veel meer. Maar vooral een andere manier om met jezelf en onszelf als mens om te gaan.

groet, Michiel

Leidt preventie overgewicht tot eetstoornissen?

Er is een discussie gaande over dit onderwerp en men wil meer onderzoek naar relatie tussen de preventieprogramma’s en overgewicht. Het volgende stukje vond ik op een site:

Preventieprojecten tegen over gewicht en obesitas proberen de bevolking tot gezonder eten en meer bewegen te stimuleren. Maar wat doet al die aandacht voor een gezondere leefstijl met het risico op eetstoornissen? In het advies Voor dik en dun concludeert de Gezondheidsraad dat het beschikbare weten schappelijke onderzoek te mager is om hier over uitsluitsel te geven. Het weinige dat we er over weten, vormt echter geen reden voor bezorgdheid.

Heerlijk zo’n slotzin van de gezondheidsraad:”geen reden tot bezorgdheid”. En als je “de gezondheidsraad” heet, dan zal die conclusie wel kloppen.
Maar moeten we ons laten sussen door zo’n laatste zin? Als je ergens je aandacht op richt dan groeit het. Dan komt het meer in het zicht, dan wordt het groter, duidelijker. Al jaren zijn we met z’n allen enorm gericht op overgewicht. Ik schreef al jaren geleden, dat als je je richt op overgewicht of bv op het strijden tegen overgewicht, dat het overgewicht alleen maar toeneemt. Er zal wel ergens een grens zijn, maar die lijkt nog niet bereikt.

De huidige visie op overgewicht, de behandeling en de eenzijdige en onjuiste benadering vanuit minder eten en meer bewegen leidt tot een groeiende aandacht voor dik zijn. Al jaren staan de dikke mensen op ons netvlies en het aantal groeit elke dag! De huidige manieren om tot een gezond leven te komen leiden niet tot dat gezonde leven. Het stukje tekst laat dit ook zien: minder eten en meer bewegen is in hun ogen die gezondere leefstijl. Al 10 tallen jaren wordt bewezen in de praktijk dat dit een onhoudbare visie is! Toch blijft men maar koppig volharden in die manier.

Ik zou zeggen: niet de preventie van overgewicht leidt tot meer eetstoornissen. De opzet van die preventie is fundamenteel onjuist en richt zo de aandacht op de verkeerde zaken. Je biedt mensen met overgewicht iets waar ze niets mee opschieten. Het is onjuist, beperkt, oneerlijk, kortzichtig en simpel. Als meer bewegen en minder eten tot slankere mensen had geleid, dan waren er veel minder dikke mensen meer in de wereld.

Of de huidige preventie tot meer eetstoornissen leidt, dat weet ik niet. Een eetstoornis komt niet van eten of niet eten. Het eten is slechts een middel om de stoornis vorm te geven. Echter onze huidige manier om te komen tot gezondheid is door z’n oppervlakkigheid en onjuistheid zo’n wassen neus, dat mensen met problemen hier niet hun steun uit kunnen halen. Mocht er een mens zijn die dreigt een eetstoornis te ontwikkelen, dan is de manier waarop wij ze nu laten nadenken over eten zo ontoereikend, dat ik vermoed, dat de eetstoornis meer kans heeft om te ontstaan. Juist voor eetstoornissen geldt, dat het niet gaat om het eten of het bewegen. Dat zijn slechts , ik herhaal, de (controle) middelen om die stoornis vorm te geven. Richt je je alleen op die middelen, dan ben je met symptoombestrijding bezig. Je biedt dan geen werkelijke hulp tot een oplossing.

Hoe dik moeten we worden om anders te gaan denken over ons hulpaanbod?

groet, Michie

Overgewicht door overeten?

Las onderstaand stukje op een afvalsite:

“Eet je bord leeg” dat heeft elk persoon vroeger wel van zijn of haar moeder gehoord. Je bent in de groei dus je moet voldoende eten. Ook is het zonde om eten weg te gooien: “de kindertjes in Afrika hebben bijna geen eten.” Op een gegeven moment verschuift dit naar nog een bordje opscheppen. Overeten draagt bij aan overgewicht dus daar wil je niet gewend aan raken.

Ik vraag me ernstig af of dit wel klopt. Op het eerste gezicht lijkt het logisch. Allemaal zinnen, die iets dwingends hebben en je eigen vrije keuze om te stoppen negeren. Je past je aan aan de norm van hoe er gegeten wordt. Maar als dit klopt, dan waren we al veel eerder massaal dik geworden.

Deze zinnen zijn niet van de laatste 10- tallen jaren. Vroeger werd dit ook gezegd, maar we werden er blijkbaar niet dik van. Je aan die normen houden draagt dus niet bij aan overgewicht. Uiteraard staat het je vrij om naar je eigen energiebehoefte te ( leren) luisteren en daar je voeding op aan te passen. Dat lijkt me erg gezond. Maar denken dat dit soort uitspraken bijdragen aan jouw overgewicht is redenen bedenken, die je van de werkelijke oorzaken afhoudt.

Sterker nog; denken dat je van voedsel eten dik wordt is onwaar. Voeding is een brandstof voor het lichaam, je lichaam bepaalt of het voedsel verbrandt of opslaat of weer afscheidt ( van dit laatste zijn overgeven en diarree de extreme vormen, die het lichaam kent om van overtollig voedsel af te komen). Dat bepaalt het voedsel zelf niet! Voedsel is slechts voedsel.

Geloven dat “Eet je bord leeg” en dat soort uitspraken je dik maken is een kinderlijke houding ten opzichte van het overgewichtvraagstuk. Loze kreten die ons het idee geven dat we grip krijgen op ons overgewicht. Een vals idee naar mijn mening.

groet, Michiel